Gel artık 7 Şubat, diri diri gömüldüğümüz 6 Şubat ‘bırak yakamızı…’

Sıcacık evlerimizde cehenneme uyanacağımızı bilmeden uykuya dalanlar…

Malum Şubat soğuğu, Hava puslu ve buz…

Saat: 04:17 Eyvah… 

 Kıyamet! Dünyanın sonu diye çığlıklarla sokaklara koşarken, gözümüzün önünde yıkılan koca binalar, feryatlar, sönen hayatlar, tarifsiz duygular…

      Kabusa uyanmış şehirler, kâğıt misali yatan dev apartmanlar arasında, bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun altında; evlatlarımı alıp, güvenli bir yerde gün ışıyana dek beklemekten başka çare olmadı , o bitmeyen gecenin sabahında…

Telefonların zar zor çaldığı o günde arayan herkese,’ bize yardım edin!’ diyen biz depremzede belediye çalışanların yaşadığı ilk deprem değildi bu aslında. 

Bizler Belediye Şirket işçileri olarak asıl depremi 24.12.2017 tarihinde, içi boş kadroya geçirilip belki de dönemin en büyük aldatmacasıyla yaşamıştık zaten.

       Gecen zaman rakamlar belirlendikçe büyüyerek dağlanan bir çaresizlik; yakın akrabam, eş dost, marketi, fırını, esnafı ve diğer sayamadığım binlerce ölümlüsü… Yok olan geçmişin ışığında devam etmek, Deprem yaralarını sarmaktan ziyade ekonomik hayat şartlarıyla savaşmak gibi adeta…

Bunları yazmak kolay lakin acısı tarif edilemez. Bunları yaşarken bir ışık belirmişti inceden, TV den haberden oradan buradan; ‘ tayinler açılmış gitmek isteyen gidebilir’ denilmişti. 

Bir umut! ‘Allah’ım şükürler olsun, kanlığımız aydınlık olacak’ diye sevinirken akla Belediye Şirket İşçisi olduğumuz gelmiş, her zamanki sosyopolitik ayrım devreye girmiş , ‘ Siz KHK lısınız, sizin tayin hakkınız yok, kadrolu değilsiniz’ söylemi, hala kulaklarımda çınlayan pespaye söylemlerin duygulara dokunan en acıklılarından…

Sahi biz neydik? Bizim ne olduğumuzu bilen var mı? Tayin hakkı olanlar: kamuda aynı işi yaptığımız kadrolular ve memurlar, insandı ama biz Belediyenin tüm yükünü üstlenen şirket personelleri öyle görülmemiştik. Tekrar öldük…

   Kamuda görev alan Depremzede bir Belediye Şirket çalışanı olarak ne mi istiyorum; Artık bu yaşananları ve acıları unutmak, her uyandığım güne umutla başlamak istiyorum, 7 Şubat olsun istiyorum. Penceremi açtığımda, yıkılmış bina molozlarını değil, artık yeşili doğayı, selamlaşan insanları görmek istiyorum. En önemlisi de, iş güvencemi alıp, alacağım maaş ile hayata çocuklarımla tutunmak istiyorum. Acaba çok şey mi istedim, Hayır! aksine eşit işe eşit ücretle, adiliyet düzeyinde bir yaşamdır istediğim…

      Asgari ücret ile matematik profesörü misali ince hesaplar yapıp, ayın sonunu nasıl getireceğimiz düşünmek istemiyorum. İçimdekileri yazarak bir nebze boşaltmak istesem de nefes almak için başımı pencereye çevirip baktığım her an o kara günü, yüzyılın felaketini yeniden yaşamakta istemiyorum.

    Peki Bitecek mi?

 Ben umutla bitmesini bekliyorum. Sayın Cumhurbaşkanımızın bizim için çözüm bulacağından eminim. Aydınlık yarınlara 

7 Şubatlara uyanmak dileği ile…     

Saygılarıml

a...